ما همان خدایانیم و آنها ما هستند

شکیبایی و زمان داری ... هر چیز به وقتش خواهد آمد. زندگی را نمی شود تعجیل کرد. زندگی طبق برنامه هایی که بسیاری از مردم دل شان می خواهد پیش نمی رود. ما باید هر چه را که در وقتش به ما می دهند بپذیریم و بیشتر نخواهیم. اما زندگی ابدی است. و ما هرگز نمی میریم. ما در واقع هرگز متولد نشده ایم. ما فقط از مراحل مختلف می گذریم. پایانی نیست. انسان ها ابعاد بسیار دارند. اما زمان، آن زمانی که ما فرض می کنیم نیست، زمان در درس هایی است که یاد می گیریم. 

صفحه ی 114

---

درباره ی نفرت یاد گرفتم... کشتن احمقانه ... نفرت گمراه شده... مردمی که متنفرند و نمی دانند چرا. وقتی در قالب مادی هستیم ... زشتی و خباثت ... ما را به آنسو می کشاند...

صفحه ی  124

---

می دانستم منظور این پیام ترس از مرگ بود، ترسی که در عمق آتشفشان هر فرد وجود دارد. ترس از مرگ، آن ترس تثبیت شده و پنهان که هیچ ثروتی و هیچ قدرتی نمی تواند آن را خنثی کند. هسته ی اصلی همین است. اما اگر مردم می فهمیدند که زندگی ابدی است، که ما هرگز نمی میریم، ما در واقع هرگز متولد نشده ایم، آن گاه این ترس زایل می شد. اگر می دانستند که به دفعات زندگی کرده اند و به دفعات زندگی خواهند کرد، چه اطمینانی می یافتند! اگر می دانستند که ارواحی در اطراف شان وجود دارند که به آنها کمک خواهند کرد، و پس از مرگ به این ارواح خواهند پیوست، (از جمله ارواح رفتگان محبوب شان)، چه آسایشی می یافتند! اگر می دانستند که «فرشته نگهبان» وجود دارد، چه قدر احساس امنیت بیشتری می کردند! اگر می دانستند که عمل خشونت و ظلم در قبال دیگران هم ثبت می شود و در زندگی دیگری ناچار خواهند شد تاوانش را بپردازند، چه قدر از میزان خشم و تمایل به انتقامجویی کاسته می شد! باید دانست تنها با دانش می شود به خدا رسید، تملک مادیات و قدرت چه ثمری خواهد داشت، در حالی که با مرگ فرد آنها هم تمام می شوند و برای رسیدن به خدا به درد نمی خورند، حرص و طمع و تشنه ی قدرت بودن، به هر حال هیچ ارزشی ندارد

اما چه طور می شود این دانش را به مردم رساند؟ اغلب مردم در کلیساها، کنیسه ها، مساجد و معابد دعا می کنند دعاهایی که جاودانه بودن روح را اعلان می کند. با این حال وقتی زمان پرستش خدا به پایان می رسد، به رقابت های مآلوف خود باز می گردند، طمع می کنند، سلطه جو و خودمحور می شوند. این خصوصیات پیشرفت روح را متوقف می کند. لذا، اگر ایمان کافی وجود نداشته باشد، شاید علم بتواند کمک کند. شاید لازم باشد تجربیاتی که کاترین و من از سر گذراندیم مورد مطالعه و تحقیق قرار گیرند، تحلیل شوند و به طور مستقل و علمی توسط افرادی که در زمینه های رفتاری و سلوکی و همچنین رشته ای علمی تعلیم دیده اند، گزارش شوند.

صفحه ی  126

---

آموختنی ها در سطوح مختلفی وجود دارند و بعضی از آنها را باید در جسم یاد بگیریم. ما باید درد را احساس کنیم. وقتی روح هستیم هیچ دردی احساس نمی کنیم. این زمان تمدید قواست. روح مان جان تازه می گیرد.

وقتی در قالب مادی هستیم، درد را احساس می کنیم، صدمه می بینیم. در وضعیت روح احساس نمی کنیم. در وضعیت روح فقط شادی وجود دارد ، احساس سعادت. اما این فقط مرحله ی ... تمدید قوای ماست. فعل و انفعال اشخاص در وضعیت روحانی، متفاوت است. وقتی در قالب مادی هستیم، ... روابط را تجربه می کنیم. 

صفحه ی 128

---

او دائما سعی می کند اعتماد مرا نسبت به کسانی که مورد اعتمادم هستند، زایل کند. وقتی من خوبی ها را می بینم، او بدی ها را می بیند و سعی می کند تخم این بدبینی را در ذهن من هم بکارد. من دارم یاد می گیرم ... به کسانی که باید، اعتماد کنم. اما او مرا نسبت به آنها مظنون می کند. و این مشکل اوست. نمی گذارم وادارم کند مانند خود او فکر کنم.

صفحه ی 150

---

باید یاد بگیرم اعتماد کنم. وقتی چیزی به من می گویند باید به اعتبار دانش گوینده ... به آن چیز اعتماد کنم.

بله. ولی من گیج شده ام. کسانی هستند که می دانم باید به آنها اعتماد کنم، اما در برابر این احساس مقاومت می کنم. و نمی خواهم به هیچ کس اعتماد کنم.

صفحه ی 154

---

درباره ی سلسله مراتب ارواح به فکر افتادم. درباره انها که فرشته نگهبان می شوند، آنها که استاد می شوند، و انها که جزو هیچ یک از این دو گروه نیستند و فقط یاد می گیرند. باید سلسله مراتبی بر مبنای عقل و دانش وجود داشته باشد که هدف نهایی اش خداگونه شدن، رسیدن و غرق شدن در وجود خدا باشد. این همان هدفی است که عرفای مذهبی در طول قرن ها به رمز گفته اند. آنها نیم نگاهی به چنین اجتماع الهی انداخته بوده اند.

صفحه ی 173

---

پیام مربوط به همه ی ماست، نه فقط آنها که در حال مرگ اند. برای ما هم امید هست.......پاسخ در آن جاست. ما فنا ناپذیریم. ما همواره با هم خواهیم بود.

صفحه ی 176

---

همه شما یک نقطه ضعف غالب خواهید داشت. شاید طمع باشد، یا شهوت، اما هرچه که باشد، باید دین خود را به آن افراد بپردازید. بعد باید در آن زندگی بر این نقطه ضعف فائق شوید. باید یاد بگیرید که بر طمع فائق شوید. اگر یاد نگیرید، در بازگشت دوباره، باید این صفت را همانند صفات دیگر با خود به زندگی بعد بیاورید. بارش سنگین تر خواهد شد. با هر زندگی که بگذرانید و در طی آن دیون تان را نپردازید، زندگی بعد مشکل تر خواهد شد. اگر بپردازید، زندگی آسان تری نصیب تان خواهد شد.  به این ترتیب خودتان زندگی ای را که خواهید داشت، انتخاب می کنید. در مرحله ی بعد مسئول آن زندگی ای خواهید بود که انتخاب کرده اید. خودتان انتخاب می کنید. 

صفحه ی 184

---

در این راه توصیه های عملی بسیاری وجود داشت. ارزش صبر و خویشتنداری، عقل در تعادل طبیعت، ریشه کن ساختن ترس، و خصوصآ ترس از مرگ، ضرورت یادگیری درباره اعتماد و بخشش، اهمیت آن که بیاموزیم نباید درباره دیگران قضاوت کرد و نباید به زندگی کسی خاتمه داد. محاسبه و استفاده از قدرت گرفتن الهام، و شاید بیش از همه، آگاهی بی تردید بر این که ما فنا ناپذیر هستیم. ما ورای زندگی و مرگ، ورای فضا و زمان هستنیم. ما همان خدایانیم و آنها ما هستند.

صفحه ی 185

---

بعضی از مردم با استفاده از مواد مخدر به سطح ستاره ای دست می یابند، اما آن چه را که تجربه می کنند، درک نمی کنند. اما به آنها اجازه داده شده است، عبور کنند. 

صفحه ی 203

کتاب: استادان بسیار، زندگی های بسیار/ دکتر برایان ال. ووایس/ ترجمه: زهره زاهدی

---

آدمها مدلهای مختلف دارن. اگه از دیدگاه روانشناسی نگاه کنیم بدون شک همه ی آدمها روانی به حساب میان، حتی خود روانشناسها. که البته در اینکه این قضیه نسبی ِ بحثی نیست. اگه با این دید به دنیا نگاه کنیم اولین قدم برای درمان اینهمه آدم بیمار اینه که به دور از هر گونه تعصبی بپذیریم که خودمون هم بیماریم. بنابراین انقدر ذره بین نمیذاریم و همه ادمها رو اندازه نمی گیریم بلکه برای درمان خودمون یه قدمی برمی داریم. اما خب پذیرفتن چنین چیزی تقریبا نا ممکن ِ ! {پدرم همیشه به نقل قول از یه نفر دیگه که نمی دونم کی بوده (!!) میگه: اگه گفتین اون چیه که به عدالت بین همه تقسیم شده و همه فکر می کنن خیلی زیاد ازش دارن و به خاطر نداشتنش از خدا گله نمی کنن؟!! «عقل» ! تا حالا دیدین کسی بگه خدا موقع تقسیم عقل در حق من بی عدالتی کرده و به من کمتر از همه داده؟  حتی اونهایی که از صبح تا شب از بی عدالتی خدا گله می کنن تو این یه مورد به عدالت خدا ایمان دارن!}

گفتن این حرفها مقدمه ای بود برای رسیدن به این نکته که اگه همه ی آدمها بیمار باشن قطعا نمی شه برای همه شون یه مدل دارو تجویز کرد. منظور اینکه من با خوندن کتابهای دکتر برایان ال. ووایس و جعفر مصفا و غزلهای حافظ و امثال اونها بیماری خودمُ رو به درمان می بینم و مسلما دلم میخواد همه آدمهای دنیا هم این روش درمان شدن رو تجربه کنن اما بیماری همه شبیه بیماری من نیست پس درمانش هم باید متفاوت باشه و اینجاست که کار مشکل میشه!

اما با وجود این تفاوتی که در بیماری هامون وجود داره باز هم خوندن این کتاب رو به همه توصیه می کنم! حتی به اونهایی که بیمار بودن خودشون رو نمی پذیرن. به خصوص به اونهایی که از بی عدالتی خدا گله دارن. هم نسل های من - به جز اونهایی که به مذهب اعتقاد دارن - اکثرا دچار یک جور نا امیدی هستن که ریشه در با سواد شدن و نگاه علمی پیدا کردنشون داره! آره عجیبه! همیشه باسواد بودن و دانشمند بودن مورد تقدیر و تشویق قرار گرفته اما یکی از بزرگترین ضررهایی که به بشریت زده اینه که اعتماد به نفسش رو زیاد کرده! بشر امروز تنها چیزهایی رو باور می کنه که عقل و علم اثبات کرده باشه. این کتاب رو به همه توصیه می کنم به خاطر اینکه شاید یه ذره - حتی خیلی کم و ناچیز - از اعتماد به نفسمون در این زمینه کم کنه و کمک کنه باور کنیم که ما، اشرف مخلوقات، هرچقدر هم که عالم و دانشمند باشیم در برابر واقعیت هستی فوق العاده احمقیم!! نیازی نیست همه ی محتویات این کتاب ُ باور کنیم. اما لازم ِ یکبار بخونیمش. و حتی شاید برای یک ثانیه به همه چیز شک کنیم!! و برای یک ثانیه تصور کنیم که شاید عقل ما در مقایسه با اون واقعیت هستی (که سعی می کنیم با فرمول کشفش کنیم) مثل عقل کرم خاکی باشه برای درک نظریه ی نسبیت! همون یک ثانیه شک کافی ِ تا دنیای باورهامون فرو بریزه. فرو ریختن باورهای تثبیت شده همیشه مفید بوده!

در مورد محتویات این کتاب و کتابهای مشابه اون حرفهای خیلی خیلی زیادی برای گفتن دارم. اما سکوت رو ترجیح میدم. چون هربار که در موردش با کسی صحبت کردم طرف مقابل فکر کرده می خوام اعتقاداتش رو ببندم به رگبار و بگم تو نمی فهمی بذار من بهت بگم اوضاع از چه قراره!! شاید هم مشکل از مدل صحبت کردن من باشه، شاید قیافه م و تن صدام چنین مفهومی رو میرسونه! هروقت صحبت این چیزها شد تقاضا دارم یکی من ُ از برق بکشه چون دیگه دلم نمی خواد کسی به «فیلسوف بودن« و «خانوم معلم بودن» و «آره اصلا تو راست میگی» متهمم کنه. {بعضی حرفها انگار قراره تا آخر عمر رو دل آدم سنگینی کنه، هرچی هم قنداغ بخوری رد نمیشه فایده نداره!}

شـــــــــــاید در آینده از تفکرات خودم راجع به ارتباط مفاهیم این کتاب با مذهب، عدالت خدا، خرافات، و تشابه حرفهای روانشناسهای امروزی و عرفای قرنهای خیلی گذشته یه چیزهایی بنویسم. وبلاگ خودمه! کسی هم حق نداره منُ از برق بکشه! فقط می تونه وبلاگُ ببنده و دیگه هیچوقت بازش نکنه! بعله! 

+ از همه ی کسانی که این پست رو خوندن (و حتی اونهایی که نخوندن!) خواهش می کنم در نظرسنجی پایین وبلاگ شرکت کنن. هیچ نام و نشونی ازتون به جا نمی مونه و کسی به خاطر نظری که دادین شما رو بازخواست نمی کنه. فقط یه آمار ِ که به من کمک می کنه. همین. با تشکر.

من