بنویس

نوشتن به مراسم زار می ماند، برای من مثل جن زدایی است. فکر می کنم برای خیلی ها هم این شکلی است. تا وقتی که یک چیزی که در ذهن من است و با آن درگیرم، مثل کسی هستم که جن زده ام، اخلال به وجود می آورد بین تفکر و ذهن و زندگی من. کی می توانم از دست آن خلاص شوم؟ زمانی که مثل مراسم زار، جن را از وجودم بیرون کنم. هر وقت که بیرون کردند، راحت می شوم. به دوستانم که افسرده هستند، می گویم که چرا نمی نویسید؟ با نوشتن جن زدایی می شوی، یعنی وقتی که حالات و احوالات خودت را که افسرده ای می نویسی، از تو جدا می شود. تو حالا مثل یک روان شناس می توانی به آن نگاه کنی و خودت را درمان کنی. اصلا قبل از این که شاید نگاه بکنی، درمان بشوی، چون از تو جدا شده است. ولی تا زمانی که در خودت نگه می داری، این افسردگی ادامه دارد. یا مشکلات روانی که در جامعه وجود دارد و ما درگیرش هستیم. فکر می کنم که اگر آنها ر ا بنویسیم، از دستشان خلاص می شویم یعنی جن زدایی و پاک می شویم و این به بقیه کمک می کند که پاک بشوند، چون وقتی می خوانند می فهمند که مسئله ی آها هم بوده. پس گشایش برایشان ایجاد می شود. روان کاوهای خوب هم همین کار را می کنند. ولی به نظر من، ما خودمان بهتر از آنها  می توانیم خودمان را بشناسیم. به شرطی که مسائل و گیرهای ذهنی را از خودمان جدا کنیم. تا بتوانیم از بیرون بهشان نگاه کنیم و راجع بهشان فکر کنیم این جوری خیلی دید آدم نسبت به زندگی، مثبت می شود. یعنی وقتی توانستیم ذهنیاتمان را بیرون بریزیم حالمان خوب می شود و وقتی که حال آدم خوب بشود، زندگی بهتری دارد، به جامعه و جهان مثبت تر نگاه می کند.

رضا کیانیان

فصلنامه آموزشی، پژوهشی، خبری، اطلاع رسانی، تحلیلی انشاء و نویسندگی5

صفحه ی 17

---

با تشکر از مهرنوش برای کادو دادن این کتاب :)

من