آهو بره ی گمشده ی عیسی

تابستان بود. نسیم خنکی وزیدن گرفته بود. برگهای درخت گردو را با سر و صدا تکان می داد و ضرب می گرفت. خروسهای ده مثل هر روز به نوبت آواز می خواندند انگار از هم سوال و جواب می کردند. خورشید که با کلی زحمت خود را از پشت کوهها بالا کشیده بود درست روی چشمهای عیسی می تابید. بوی ریحان و جعفری تازه بینی اش را اذیت کرد. عیسی چشمهایش را باز کرد و دوباره به یاد آورد. چند روزی بود که به یاد آهو بره اش از خواب بیدار می شد و با شور و شوق وصف ناپذیری به آغل می رفت. آهوبره همه چیزش شده بود. هر روز تا دم چشمه پی هم می دویدند عیسی کنار چشمه می نشست و پاهایش را تا زانو در آب فرو می برد. از خنکی آب که کیفور می شد شروع می کرد به تعریف کردن و حرف زدن. از بدخلقی های مادربزرگش پیری می گفت.از سیب هایی که چیزی به رسیده شدنشان نمانده بود و باید با دستهای کوچک عیسی چیده می شدند از تنهایی اش پیش از پیدا شدن آهو بره و خیلی چیزهای دیگر.  

آهو بره سکوت می کرد و تنها با دو چشم درشت سیاه زل می زد به چشمهای عیسی. در چشمهایش برقی بود که انگار می خندید. دهانش هیچ نشانی از لبخند نداشت اما عیسی به یقین می دانست که آهو بره می خندد. خنده های این زبان بسته ی کوچک چنگی به دل عیسی می زد که نگو! انگار کسی با پر کاهی اعماق قلبش را قلقلک می داد. هر شب آنقدر در برق چشمهای دلبر کوچکش غرق می شد تا به خواب می رفت . و گاهی در خواب هم آهو بره را می دید که لبخند میزد! 

عیسی از جایش بلند شد. پاورچین پاورچین طوری که پیری را از خواب بیدار نکند از خانه بیرون زد و راه آغل را پیش گرفت. نزدیک آغل که رسید گامهایش سست شد. در قدمهای سنگینش نشانی از ترس نهفته بود. در آغل باز بود. أهو بره گریخته بود. 

بهار بود. مردی قدر بلند و چهار شانه روی یک تکه زیلوی رنگ و رو رفته خیره به مزرعه ای که چند لحظه پیش شخم زده بود دراز کشیده بود. گلابتون سینی چای به دست خودش را به زیلو رساند. عیسی نشست و لیمو تازه ی نصف شده را از کنار سینی برداشت. چای داغ و لیمو تازه با هم آمیختند و چای رنگ مخصوصی به خود گرفت. گلابتون موهایش را بافته بود. دسته ای از آن را جدا کرده و روی صورتش ریخته بود. چشمهایش زیر آن چتری سیاه به سختی دیده می شدند. نگاههای گلابتون و سکوتی که به سختی می شکست عیسی را همیشه به فکر فرو می برد. انگار تکه ای از خاطرات در ذهنش وول می خورد. عیسی قند را در چای زد و به دهان گذاشت و دوباره به گلابتون نگاه کرد. به دو چشم سیاه درشت که از بین چتری ها سرک می کشیدند و به سکوتی که پر از حرف و قصه بود. انگار چیزی یادش آمد. یک قلپ چای نوشید و گفت:" گلی! بچه که بودم نزدیکی های چشمه یک آهو پیدا کردم. با هم رفیق شده بودیم. هر روز به شوق دیدنش بیدار می شدم و هر شب با فکرش به خواب می رفتم. یک روز صبح که به سراغش رفتم نبود. همه جا را گشتم. نبود که نبود." استکان را توی سینی گذاشت و خود را به گلابتون نزدیک کرد. چتری موهایش را کنار زد. کمی جا خورد. انگار فراموش کرده بود که زیر آن موهای شبق گونه ی گلابتون دو چشم سیاه درشت پنهان شده است. چشمها به هم خیره شدند و نگاه ها گره خورد. عیسی ادامه داد: "تو مرا به یاد آهو بره ام می اندازی!" گلابتون سرش را روی شانه های عیسی گذاشت. در چشمهایش برقی بود که انگار میخندید اما دهانش هیچ نشانی از لبخند نداشت. 

پاییز بود. باد سوزناکی می وزید و برگها را به رقص وا می داشت. مرد سالخورده ای کنار یک تکه سنگ مرمر صاف نشسته بود. انگشتانش سردی و سختی سنگ را حس می کردند. ثانیه ها به سکوت می گذشت. سرانجام عیسی با صدایی بغض آلود سکوت مزار را شکست: "گلی! از همان روزی که کنار چشمه کوزه ات را آب می کردی باید می فهمیدم. از همان لحظه ی اول که تو را دیدم. از همان لحظه که پایم به تکه سنگی گرفت و سکندری خوردم. تو نخندیدی اما چشمهایت برق زد. باید می دانستم. باید می دانستم که تو همان آهوبره ی گمشده ام هستی! ای کاش پیش از آنکه دوباره تو را گم کنم این را می دانستم." گونه های عیسی خیس شده بود. 

من  ،۱۱ شهریور ۱۳۸۸