فرزند مهمانی است که باید دوست داشته و محترم شمرده شود

مجری از آنها خواست درباره ی انبوه سازی مسکن حرف بزنند و دخترک سخنور گفت از خانه هایی که همه چیزشان شبیه هم است بدش می آید ــ منظورش ردیف طولانی خانه هایی بود که با یکدیگر مو نمی زنند. زویی گفت این خانه ها "قشنگ" هستند. گفت خیلی قشنگ است که آدم بیاید خانه و بعد متوجه شود خانه را عوضی گرفته است. عوضی با دیگران شام بخورد در تختخواب عوضی بخوابدَ و صبح با این فکر که آن آدم ها خانواده ی خودش هستند همه را ببوسد و خداحافظی کند. حتب گفت ای کاش همه ی آدم های دنیا عین هم بودند. گفت این طوری هر کس را ببینی فکر می کنی زنت یا مادرت یا پدرت است و مردم همیشه هر جا که می روند همدیگر را بغل می کنندَ و این "خیلی قشنگ" است. 

صفحه ی ۶۰ 

---

زنگ زدم بهش بگویم، برای آخرین با بهش التماس کنم که بی خیال عروسی گرفتن شود. آن قدر دلشوره دارم و عصبی ام که نمی توانم با مردم باشم. حس می کنم تازه دارم متولد می شود. روز مقدسی است،مقدس. خط خیلی خراب بود و اصلا نتوانستم حرف بزنم. خیلی وحشتناک است وقتی می گویی دوستت دارم و آن طرف خط طرف فریاد می کشد که "چی؟" تمام روز مجموعه ای از ودانتا را می خواندم: دو طرف ازدواج باید به یکدیگر خدمت کنند. به یکدیگر تعالی ببخشند، کمک کنند، بیاموزند، قوت دهند، و بالاتر از همه خدمت کنند. فرزندانشان را با شرافت و عشق و استقلال بزرگ کنند. فرزند مهمانی است که باید دوست داشته و محترم شمرده شود ــ تصاحب نشود که او از آن خداست. چه شگفت انگیز، چه معقول، چه دشوار، و بنابر این چه راستین. برای اولین بار در زندگی ام وجد و شعف مسئولیت را حس می کنم. 

صفحه ی ۷۷ 

کتاب: تیرهای سقف را بالا بگذارید،نجاران/ نویسنده: جی. دی. سلینجر/ترجمه: امید نیک فرجام